Zasłużeni pracownicy
prof. dr hab. inż. Andrzej Borkowski(1959 - 2021)
Prof. dr hab. inż. Andrzej Borkowski był profesorem na Wydziale Inżynierii Kształtowani Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, dyrektorem Instytutu Geodezji i Geoinformatyki od 2009 roku, członkiem Senatu Uniwersytetu.
Urodził się w 7 października 1959 r. w Łukowie. Egzamin maturalny złożył w 1979 roku po ukończeniu nauki w Technikum Geodezyjnym w Żelechowie. Studia geodezyjne na Oddziale Geodezji Urządzeń Rolnych Wydziału Melioracji Wodnych Akademii Rolniczej we Wrocławiu ukończył w 1984 r. z wynikiem bardzo dobrym, uzyskując dyplom magistra inżyniera geodezji urządzeń rolnych.
Po zakończeniu studiów podjął pracę w ówczesnym Instytucie Geodezji i Zastosowań Matematycznych, późniejszej Katedrze Geodezji i Fotogrametrii, na stanowisku asystenta stażysty. Wkrótce został asystentem, a dwa lata później starszym asystentem. Uzyskał stypendium naukowe DAAD na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie, dokąd wyjechał w 1990 roku na blisko 3,5 roku. Tam też, w 1994 r. otrzymał stopień doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy pt. „Stochastisch-geometrische Beschreibung, Filterung und Präsentation des Reliefs”. W czasie pobytu w Niemczech doskonale opanował znajomość języka niemieckiego.
Po powrocie do kraju został awansowany na stanowisko adiunkta. Uzyskał państwowe uprawnienia geodezyjne w dwóch zakresach i rozpoczął, obok naukowo-dydaktycznego, również praktyczny kontakt z zawodem geodety, jako geodeta uprawniony. Swoje doświadczenia z praktyki geodezyjnej na bieżąco wykorzystywał w kształceniu nowych pokoleń inżynierów geodetów.
W 2004 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego w zakresie nauk technicznych, w dyscyplinie geodezja i kartografia, na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. „Modellierung von Oberflächen mit Diskontinuitäten” również na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie. Nostryfikacja stopnia naukowego miała miejsce na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w 2005 r. W lutym 2013 r. odebrał z rąk prezydenta RP nominację profesorską.
Odbył liczne staże na uniwersytetach w Niemczech i Austrii, na których łącznie przebywał ponad cztery lata. Był stypendystą DAAD, Saksońskiego Ministerstwa Nauki i Sztuki oraz programu TEMPUS. Aż 11 razy wyjeżdżał na krótkoterminowe zagraniczne misje naukowe, najczęściej na uniwersytety w Dreźnie i Stuttgarcie, z którymi to ośrodkami współpracował przez cały okres swojego życia zawodowego.
Jego wybitne zasługi w służbie Państwu i społeczeństwu są związane z twórczością naukową jak również służbą publiczną jako nauczyciela akademickiego. Badania naukowe skoncentrował na metodach pozyskiwania i modelowania geodanych. Ważnym obszarem działalności naukowej było przetwarzanie, filtracja i modelowanie danych lotniczego i naziemnego skaningu laserowego oraz chmur punktów pozyskanych z bezzałogowych statków latających. Jest autorem i współautorem nowych metod modelowania geoinformacji na podstawie danych lotniczego skanowania laserowego. W zainteresowaniach badawczych skupiał się również na problematyce integracji danych z różnych sensorów, w szczególności lotniczego skanowania laserowego i interferometrii radarowej, oraz wykorzystaniu tych danych w badaniach środowiskowych i badaniami ruchów mas na powierzchni ziemi.
Jest autorem lub współautorem około 220 prac naukowych, w tym około 90 oryginalnych prac twórczych, w tym wielu opublikowanych w czasopismach wyróżnionych w Journal Citation Reports. Był kierownikiem pięciu grantów MNiSW/NCN oraz pięciu dalszych projektów badawczych realizowanych we współpracy z Uniwersytetem Technicznym w Dreźnie i Uniwersytetem w Stuttgarcie oraz przy wsparciu Europejskiej Agencji Kosmicznej i Niemieckiej Agencji Kosmicznej. Kierował projektem w ramach programu Climate-KIC Unii Europejskiej.
Znaczne są jego zasługi w rozwijaniu współpracy międzynarodowej. W ramach wspomnianej już współpracy z Uniwersytetem w Stuttgarcie zorganizował wielokrotnie pobyt w Instytucie Geodezji i Geoinformatyki profesora Wolfganga Kellera, który m.in. prowadził specjalistyczne kursy i szkolenia dla pracowników, doktorantów i studentów. Współpraca ta zaowocowała nadaniem profesorowi Kellerowi przez nasz Uniwersytet najwyższej godności akademickiej doktora honoris causa. Jako dyrektor instytutu dbał też o kontynuację nawiązanych wcześniej kontaktów międzynarodowych, szczególnie z Katedrą Geodezji Uniwersytetu Technicznego w Brnie i Instytutem Mechaniki i Struktury Górotworu Czeskiej Akademii Nauk w Pradze.
Wypromował dziewięciu doktorów, recenzował prace naukowe w wielu prestiżowych czasopismach, był też recenzentem w wielu postepowaniach doktorskich, habilitacyjnych i profesorskich. Był członkiem Międzynarodowej Asocjacji Geodezji, członkiem z wyboru Komitetu Geodezji Polskiej Akademii Nauk w kolejnych kadencjach od 2011 roku. W 2017 roku został wybrany na członka korespondenta Niemieckiej Komisji Geodezji przy Bawarskiej Akademii Nauk jako jeden z bardzo nielicznych członków tego gremium spoza obszaru niemieckojęzycznego.
Bardzo aktywnie udzielał się na polu upowszechniania nauki. Był członkiem Rady Programowej i redaktorem merytorycznym Wydawnictwa Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu od roku 2006, przewodniczącym Kolegium Redakcyjnego serii „Geodesy and Cartography” w EJPAU w latach 2007-2010, a od 2010 roku przewodniczył redakcji serii „Geodesia et Descriptio Terrrarum w Acta Scientiarum Polonorum. Od 2015 roku był członkiem Editorial Board czasopisma Acta Gedynamica et Geomaterialia Czeskiej Akademii Nauk.
Bardzo intensywna była też jego działalność dydaktyczna. W czasie swojej pracy jako nauczyciel akademicki prowadził wykłady i ćwiczenia z kilkunastu przedmiotów zawodowych, zarówno na studiach inżynierskich i magisterskich, jak i na studiach doktoranckich i podyplomowych. Był promotorem około osiemdziesięciu magisterskich prac dyplomowych. Wiele z nich uzyskało nagrody i wyróżnienia w ogólnopolskich konkursach prac dyplomowych. Jest autorem i współautorem wielu materiałów dydaktycznych, tym m.in. współautorem podręcznika akademickiego wydanego w języku niemieckim. Przez studentów był zawsze szanowany i wysoko oceniany, nawet pomimo tego, że był wymagającym nauczycielem, a zaliczenie jego przedmiotu „Rachunek wyrównawczy” na drugim roku studiów stawało się dla studentów geodezji legendarną „przepustką” do ukończenia studiów inżynierskich.
Prof. Andrzej Borkowski był też bardzo aktywny w działalności społeczno-organizacyjnej. Oprócz pełnionych funkcji kierowniczych był członkiem wielu komisji wydziałowych, dziekańskich i uczelnianych. Organizował, jako przewodniczący lub sekretarz komitetu organizacyjnego, wiele konferencji naukowych, zarówno międzynarodowych jak i krajowych. Od 2014 roku był członkiem komisji kwalifikacyjnej ds. uprawnień zawodowych przy Głównym Geodecie Kraju. Był także aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Fotogrametrii i Teledetekcji.
Został wyróżniony Medalem „Lohrmann-Medaille” przez Rektora Uniwersytetu Technicznego w Dreźnie, wielokrotnie był nagradzany Nagrodami Rektora Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu (wcześniej Akademii Rolniczej). W 2007 roku został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi.
Zmarł we Wrocławiu w dniu 13 marca 2021 roku i został pochwany na cmentarzu przy kościele św. Anny w Opolu - Czarnowąsach.
dr inż. Krzysztof Mąkolski(1952 - 2021)
Krzysztof Mąkolski urodził się 29 października 1952 r. we Wrocławiu. Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1967 roku, do dalszej edukacji wybrał Technikum Geodezyjne we Wrocławiu. Temu, wybranemu we wczesnej młodości, zawodowi geodety pozostał już wierny do końca swojego życia. Od pierwszych dni pobytu w szkole dał się poznać jako osoba niezwykle aktywna. Działał w harcerstwie, przechodząc przez wszystkie stopnie kariery, od harcerza przez zastępowego do drużynowego. Aktywność harcerską łączył z drugą pasją jaką była turystyka górska, co przejawiało się w uczestnictwie i organizacji harcerskich obozów wędrownych, dzięki którym poznał prawie wszystkie pasma gór polskich. Po ukończeniu technikum i zdaniu matury podjął pracę zawodową geodety w Dyrekcji Okręgowej Polskich Kolei Państwowych we Wrocławiu. Rok przepracowany w geodezji kolejowej dał mu solidne podstawy praktyczne zawodu, które doskonale wykorzystał później w pracy dydaktycznej na uczelni.
Studia geodezyjne na Wydziale Melioracji Akademii Rolniczej we Wrocławiu (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu) podjął w 1973 roku. Jako student był aktywnym członkiem, a później wieloletnim przewodniczącym Koła Naukowego Geodetów. Uczestniczył we wszystkich obozach naukowych i sejmikach kół naukowych na szczeblu ogólnopolskim, zdobywając nagrody za referaty. W technikum i na studiach nawiązał znajomości, które po latach okazały się najtrwalszymi przyjaźniami.
Studia ukończył z oceną bardzo dobrą w 1978 roku i rozpoczął pracę na macierzystej Uczelni, początkowo jako asystent-stażysta, później asystent. Pracę doktorską opisującą „Wpływ warunków środowiska kopalni odkrywkowej na dokładność określenia odległości zenitalnej i współrzędnej wysokościowej” obronił w roku 1987, po czym został mianowany na stanowisko adiunkta. Jest autorem lub współautorem około 50 publikacji naukowych (w tym 7 rozdziałów w pracach monograficznych) oraz bardzo licznych opracowań i ekspertyz związanych z gospodarką narodową i ochroną środowiska. W trakcie swojej kariery zawodowej kierował projektem badawczym „Geodynamiczne badania współczesnych ruchów Karkonoszy oraz ich przedgórza”. Brał udział także w 4 projektach badawczych związanych z badaniami deformacji obiektów przyrodniczych i górnej warstwy litosfery Sudetów i Przedsudecia. Jest współautorem jednego patentu oraz jednego wzoru użytkowego. Kierował wieloma umowami zawartymi z jednostkami administracyjnymi i gospodarczymi regionu na przeprowadzenie prac badawczych, pomiarowych i wdrożeniowych.
Dr Krzysztof Mąkolski wiele lat życia poświęcił na realizację prac badawczych związanych z ochroną i monitorowaniem unikalnych obiektów przyrody nieożywionej Dolnego Śląska, wśród których wymienić należy Szczeliniec Wielki, leżący na terenie Parku Narodowego Gór Stołowych (od 1974 roku) oraz Jaskinię Niedźwiedzią wraz z jej otoczeniem, leżące na terenie Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego (od 1975 roku). Swoje badania na tych obiektach zaczynał jeszcze jako student w ramach Studenckiego Koła Naukowego Geodetów i kontynuował praktycznie do końca swojej pracy jako opiekun naukowy następnych pokoleń młodych studentów-naukowców zrzeszonych w tym kole. Innym obiektem, z którym związał znaczną część swojego życia zawodowego była Kopalnia Węgla Brunatnego Turów w Bogatyni. Na tym obiekcie realizował badania związane ze swoją pracą doktorską oraz wielokrotnie uczestniczył w pracach badawczych, pomiarowych i wdrożeniowych Systemu Kontrolno-Pomiarowego KWB Turów, który w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku był wdrażany na tym obiekcie przez ówczesną Katedrę Geodezji i Fotogrametrii Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Prace badawcze i pomiarowe, zarówno w ramach zatrudnienia na uczelni, jak i swojej prywatnej działalności geodezyjnej, wykonywał na obiektach całego Dolnego Śląska, stąd doskonale poznał nasz region i nie ma praktycznie miejsca, gdzie nie postawił swojej stopy. Doskonale pamiętał gdzie, w każdej niemalże miejscowości, zlokalizowane są punkty podstawowych osnów geodezyjnych czy repery niwelacji państwowej.
Wykazywał się ogromnym zaangażowaniem w działalność organizacyjną i społeczną. W latach 1987-2017 był opiekunem Studenckiego Koła Naukowego Geodetów przy Instytucie Geodezji i Geoinformatyki Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. W trakcie 30-letniego okresu opieki dra Mąkolskiego nad SKN Geodetów członkowie tego koła zorganizowali ponad 50 obozów naukowych i przygotowali 150 wystąpień referatowych i posterowych na ogólnopolskich i międzynarodowych konferencjach naukowych. Prace te były wielokrotnie nagradzane, a SKN Geodetów wielokrotnie zajmowało pierwsze miejsce w rankingu studenckich kół naukowych na uczelni. W swojej karierze dydaktycznej był opiekunem ponad 80 prac inżynierskich i magisterskich. Był powszechnie lubianym i wysoko ocenianym przez studentów nauczycielem akademickim. Po przejściu na emeryturę w dalszym ciągu wspierał młodych adeptów sztuki geodezyjnej swoją wiedzą i doświadczeniem geodezyjnym zebranym w trakcie pracy naukowej i terenowej.
Dr Krzysztof Mąkolski miał niesamowitą zdolność przyciągania ludzi i nawiązywania trwałych przyjaźni. Zdolność ta sprawiła, że posiadał olbrzymie grono przyjaciół i znajomych. Prócz aktywności zawodowej miał wiele zainteresowań, wśród których wymienić można grę w brydża, kolekcjonowanie monet, kart telefonicznych czy kufli do piwa. Posiadał także zamiłowanie do śpiewu, swoim donośnym głosem potrafił ożywić każdą imprezę studencką czy towarzyską. Nikt tak jak On nie zaśpiewa już hymnu geodety. Jednak jego największą pasją, którą zaszczepił mu jego ojciec, było wędkarstwo. Potrafił poświęcić inne sprawy i wyjazdy by móc wystartować w zawodach wędkarskich, podczas których niejednokrotnie zajmował miejsca na podium. Pełnił także funkcje w Zarządzie Okręgowym Polskiego Związku Wędkarskiego we Wrocławiu. Wędkarstwo, opieka nad wnuczkiem, a także czynny udział w praktykach religijnych wyznawania swojej głębokiej wiary katolickiej stanowiły jego główne zajęcia po przejściu na zasłużoną emeryturę.
Dr inż. Krzysztof Mąkolski został odznaczony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi (2017), Złotym Medalem „Za Długoletnią Służbę” (2010), złotą odznaką honorową „Za Zasługi dla Geodezji i Kartografii” (2017), Srebrną Honorową Odznaką Naczelnej Organizacji Technicznej (2016), Srebrną (2006) i Złotą (2011) Honorową Odznaką Stowarzyszenia Geodetów Polskich oraz Odznaką „Zasłużony dla Akademii Rolniczej we Wrocławiu” (1997).
doc. dr inż. STANISŁAW BEZDEK(1900 - 1980)
Doc. dr inż. Stanisław Bezdek urodził się 30 kwietnia 1900 r. we Lwowie.
W latach 1926-32 studiował geodezję na Politechnice Lwowskiej, pracując równocześnie jako geodeta u mierniczych przysięgłych w Ojcowie,
Kosowie Huculskim, wreszcie – w magistracie m. Lwowa.
Jeszcze przed zakończeniem studiów, w roku 1933 zostaje asystentem w II Katedrze Miernictwa Politechniki Lwowskiej u prof. Wojtana. W roku 1934 uzyskuje, z wynikiem bardzo dobrym, akademicki stopień inżyniera mierniczego. Na Politechnice pracuje do roku 1935.
Później rozpoczyna samodzielną pracę geodety jako referent techn. Izby Skarbowej w Krakowie. Wykonuje szereg oryginalnych prac: koncepcje rozwiązań sieci triangulacyjnych i poligonowych od projektu poprzez pomiar i wyrównanie (Grybów, Kosów Hucelski, Sanok, Spisz). Od 1938 r. pracuje w izbie Skarbowej Lwowa na stanowisku referenta technicznego, skąd w styczniu 1939 roku, wraz z rodziną, przenosi się do Wilna. Zostaje inspektorem mierniczym w Wojewódzkiej Komisji Klasyfikacyjnej. Prowadzi kursy zawodowe, reorganizuje szereg prac Wydziału, entuzjazmuje się zastosowaniami fotogrametrii przy pomiarach Polesia. Wojnę spędza we Lwowie. W latach 1940 i 1941 pracuje jako główny geodeta w Ukrnieftegazstroj-u nadzowując trasowanie gazociągu Lwów – Daszawa. W okresie 1942-44 jest geodetą w biurze budowlanym inż. W. Śliwińskiego.
Był aktywnym żołnierzem podziemia pełniąc odpowiedzialne funkcje w Armii Krajowej pod pseudonimem „Władysław”. W lipcu 1944 roku zostaje starszym asystentem Politechniki Lwowskiej. Dalszych dwanaście lat spędza w Związku Radzieckim, w Kazachstanie. Po powrocie do Polski w roku 1956 rozpoczyna pracę naukowo-dydaktyczną we Wrocławiu w Katedrze Miernictwa WSR. Mimo słabego zdrowia, gruźlicy, licznych operacji żołądka, a zapałem organizuje komórkę do spraw współpracy z gospodarką narodową. W latach 1959-60 jest zastępcą organizatora Oddziału Geodezji i Urządzeń Rolnych. Prowadzi nieprzerwanie, aż do odejścia na emeryturę, wykłady dla studentów kierunku melioracji, podkreślając duże znaczenie geodezji we właściwym przygotowaniu zawodowym inżyniera melioracji wodnych. Jest doskonałym organizatorem i kierownikiem Pracowni Geodezyjnej, dbającym o ścisłe powiązanie nauki z praktyką inżynierską i potrzebami „terenu”.
W roku 1962 mgr inż. Stanisław Bezdek uzyskuje na podstawie pracy: „Mikrotriangulacyjny łańcuch trójkątów jako osnowa geodezyjna przy zdjęciach dolin rzek” stopień doktora nauk technicznych. W roku 1967 zostaje mianowany docentem i przez dwa lata – do roku 1969 pełni obowiązki kierownika Katedry Geodezji Wyższej. Kieruje pracami doktorskimi i magisterskimi z dziedziny pomiarów specjalnych.
Doc. dr inż. Stanisław Bezdek zmarł we Wrocławiu w dniu 28 września 1980 roku i został pochowany w alei AK na Cmentarzu Św. Rodziny.
Był odznaczony Krzyżem Walecznych (I w. św.), Medalem Wolności i Zwycięstwa oraz Odznaką Grunwaldzką.
prof. dr hab. inż. ROMAN HLIBOWICKI(1911 - 1999)
Prof. dr inż. Roman Hlibowicki urodził się 8 września 1911 roku w Przemyślu.
W 1930 roku podjął studia geodezyjne na Oddziale Mierniczym Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej.
Pierwsze trzy lata studiów geodezyjnych łączył z pracą zarobkową. Przez kilka lat do wybuchu wojny w 1939 roku pracował w Biurze Pomiarów i Regulacji
miasta Borysławia. Z końcem 1939 roku powrócił do Lwowa i w 1942 roku złożył w konspiracji egzamin dyplomowy.
We wrześniu 1945 roku wraz z innymi pracownikami Politechniki Roman Hlibowicki udał się do Krakowa. W listopadzie tego roku ponownie zdał egzamin
dyplomowy z geodezji na Wydziale Politechnicznym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie oraz został mianowany starszym asystentem w Katedrze Miernictwa.
Po rocznym pobycie w Krakowie przeniósł się do Wrocławia, gdzie na jedynej wówczas uczelni – Uniwersytecie i Politechnice – podjął 15 lipca 1946 roku
pracę jako adiunkt w Katedrze Miernictwa przy Wydziale Budownictwa Lądowego.
W 1950 roku profesor Roman Hlibowicki powołany został na stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Rolnym, gdzie zorganizował od podstaw Katedrę
Miernictwa, od roku 1954 przemianowaną na Katedrę Geodezji już w ramach Wyższej Szkoły Rolniczej.
W 1952 Rada Wydziału Inżynierii Politechniki Wrocławskiej nadała Mu stopień naukowy doktora nauk technicznych.
W 1956 roku zostaje powołany na stanowisko docenta, a w 1964 roku — profesora nadzwyczajnego.
Profesor Roman Hlibowicki Katedrą Geodezji,w roku 1972 przekształconą w Instytut Geodezji i Zastosowań Matematycznych, kierował nieprzerwanie
do czasu przejścia na emeryturę w 1981 roku.
Działalność naukową profesor Roman Hlibowicki związał z zagadnieniami geodezyjnymi w gospodarce rolnej i wodnej oraz problemami kartografii matematycznej i redakcji map tematycznych. Na uznanie zasługują jego osiągnięcia w zakresie kształcenia kadr naukowych. Wypromował 10 doktorów, z których 5 uzyskało tytuły naukowe profesora, a dwóch stanowiska docentów. Profesor Roman Hlibowicki dał się poznać także jako świetny dydaktyk. Pod jego opieką wykonano ponad 50 prac dyplomowych – magisterskich i inżynierskich. Bogaty jest jego dorobek w zakresie opracowań skryptów i podręczników akademickich.Jako współautor i redaktor opracował wydane w PWN i wydawnictwie uczelnianym: Geodezję dla meliorantów (5 wydań), Geodezję dla geodetów, Elementy geodezji wyższej i astronomii geodezyjnej, Geodezję wyższą i astronomię geodezyjną, Geodezję wyższą i astronomię geodezyjną – zadania i przykłady.
Profesor Roman Hlibowicki pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji organizacyjnych i społecznych. Spośród ważniejszych należy wymieć funkcje: dziekana Wydziału (1954–1958, 1961–1965) i prorektora ds. nauczania (1965–1968). Na szczególne uznanie zasługują osiągnięcia profesora Romana Hlibowickiego w zakresie organizacji studiów geodezyjnych na uczelniach rolniczych, a w szczególności na uczelni wrocławskiej. Właściwe kształtowanie sylwetki absolwenta studiów geodezyjnych na trzech uczelniach rolniczych w kraju było dużą zasługą profesora Romana Hlibowickiego jako przewodniczącego ministerialnego Zespołu Dydaktyczno–Wychowawczego dla kierunku Geodezja Urządzeń Rolnych.
Profesor Roman Hlibowicki zmarł 15 czerwca 1999 roku. Pochowany został w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Dąbrowicy koło Lublina.
Dla uznania zasług profesora Romana Hlibowickiego oraz jego upamiętnienia, w dniu 18 maja 2000 roku, z okazji Jubileuszu 40-lecia studiów geodezyjnych na Akademii Rolniczej we Wrocławiu, nadano sali wykładowej IIG jego imię.
dr inż. Marian KRZESZOWSKI(1941 - 1993)
Dr inż. Marian Krzeszowski urodził się 27.08.1941 r. w Buczałach, woj. lwowskie.
Po wyzwoleniu, wraz z rodzina, osiedlił się na Dolnym Śląsku. W 1960 r. ukończył Technikum Geodezyjne we Wrocławiu.
W 1965 r., jako jeden z najlepszych absolwentów pierwszego rocznika studiów geodezyjnych we Wrocławiu, podjął prace naukowa i dydaktyczna na stanowisku asystenta w Katedrze Geodezji Wyższej.
Bardzo szybko skrystalizował swoje zainteresowania naukowe i ukierunkował prace badawcze. Tematykę te stanowiły problemy teoretyczne i praktyczne z zakresu badania geometrii jezdni i mechanizmów jezdnych pojazdów szynowych transportu przemysłowego oraz inne zagadnienia z pogranicza geodezji inżynieryjnej i mechaniki urządzeń jezdnych transportu szynowego (suwnice, dźwignice, pochylnie).
W 1972 r. na Wydziale Melioracji obronił rozprawę doktorska pt. "Metodyka geodezyjnych badań przemieszczeń pochylni rzecznych", której promotorem był doc. dr Stanisław Bezdek. Wyniki pracy badawczej znalazły uznanie zarówno w środowisku naukowym, jak i w jednostkach nadzoru technicznego żeglugi na Odrze oraz Odrzańskich Stoczni Rzecznych. Wykształcił ponad stuosobowa grupę absolwentów, którzy podejmowali prace dyplomowe w kierowanej przez Niego grupie seminaryjnej.
Dorobek naukowy dr inż. Mariana Krzeszowskiego obejmuje ponad 80 prac opublikowanych i około 40 opatentowanych projektów wynalazczych. Za działalność naukowo-badawcza był wielokrotnie nagradzany nagrodami rektorskimi oraz odznaczeniami zawodowymi.
Do szczególnych osiągnięć dr inż. Mariana Krzeszowskiego należało prowadzenie nadzoru naukowego przy budowie tuneli i sztolni w Elektrowni Szczytowo-Pompowej w Młotach. Opracował metodykę sterowania urządzeń służących do drążenia i betonowania za pomocą aparatury laserowej. Od 1992 r. był kierownikiem projektu badawczego KBN pt. "Opracowanie zintegrowanych systemów geodezyjnej kontroli dźwignic i ich podtorza podczas eksploatacji".
Do ostatniej chwili pracował z wielka energia. Realizował początkowy i decydujący o przyszłych rezultatach etap projektu badawczego,
kończąc równocześnie prace habilitacyjna.
Zmarł nagle 5 maja 1993 r.
prof. dr hab. inż. EWA KRZYWICKA-BLUM
Profesor Ewa Krzywicka-Blum jest wybitnym specjalistą z dziedziny geodezji, kartografii matematycznej i tematycznej,
modelowania kartograficznego. Uznana w kraju i na świecie za autorytet w tych dziedzinach.
Jest autorką licznych prac i patentów wyznaczających nowe kierunki badań.
Urodziła się 9 marca 1933 roku we Lwowie. Studia wyższe odbyła w latach 1950 – 1955 na Wydziale Matematyczno- Fizyczno- Chemicznym Uniwersytetu Wrocławskiego, uzyskując dyplom pierwszego stopnia w zakresie matematyki ogólnej. W latach 1959 – 1964 odbyła studia wyższe na Wydziale Geodezji Górniczej Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, uzyskując w 1964 roku na Sekcji Geodezji Przemysłowej, dyplom magistra inżyniera geodety.
Pracę naukową profesor Ewa Krzywicka-Blum rozpoczęła jako asystentka (w latach 1954–1960) w Katedrze Matematyki
Politechniki Wrocławskiej. Współpracowała naukowo z profesorami J. G. Mikusińskim (równania różniczkowe) i H. Steinhausem (teoria estymacji).
Od 1960 roku, z chwilą powstania geodezyjnego kierunku studiów, pracuje w Akademii Rolniczej we Wrocławiu, w Katedrze Geodezji.
W roku 1966, na macierzystym Wydziale melioracji Wodnych, uzyskuje stopień doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy doktorskiej
pt. Charakterystyka dokładnościowa poligonów w osnowach wodno-melioracyjnych, urządzeniowo-rolnych i leśnych.
W 1980 roku uzyskuje stopień doktora habilitowanego nauk technicznych, nadany przez Radę Wydziału Melioracji Wodnych Akademii Rolniczej we Wrocławiu
na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt.Studia metodyczne wybranych zagadnień redakcji map przyrodniczo-rolniczych.
W 1984 roku zostaje powołana na stanowisko docenta w ówczesnym Instytucie Geodezji i Zastosowań Matematycznych.
Po uzyskaniu stopnia doktora habilitowanego prof. dr hab. Ewa Krzywicka –Blum odbyła dwa krótkie staże naukowe : w 1988r w Bratysławie i w 1990 w Pradze
na politechnicznych wydziałach geodezyjnych, zapoznając się z zastosowaniami informatycznymi i teorią systemów w kartografii tematycznej.
W roku 1991 , po jednomyślnej akceptacji wniosku przez Radę Wydziału Melioracji i Inżynierii Środowiska, dr hab. Ewa Krzywicka-Blum zostaje
przez Rektora Akademii Rolniczej we Wrocławiu powołana na stanowisko profesora nadzwyczajnego w Katedrze Geodezji i Fotogrametrii Akademii
Rolniczej we Wrocławiu. W 1992 otrzymuje tytuł profesorski.
Kształci absolwentów, promuje nową kadrę naukową (promotor 5 prac doktorskich i recenzent 13 rozpraw doktorskich, 6 habilitacyjnych,
5 na stanowisko i tytuł profesorski). Aktywnie uczestniczy w życiu Uczelni (reprezentując społeczność wydziałową w Senacie),
Wydziału (prodziekan Wydziału Melioracji Wodnych w latach 1984–1987) i Katedry (w latach 1983–2003 kierownik Katedry Geodezji i Fotogrametrii).
W jej twórczości naukowej za dominujący nurt prac można uznać traktowanie map jako modeli. Należy tu wymienić prace związane
z określaniem wiarygodności dawnych map, dobór odwzorowań do przeznaczenia map tematycznych oraz zastosowanie anamorfoz w kartografii.
Jako szczególnie ważny nurt badań można wyróżnić również zastosowanie metod taksonomicznych w kartografii, a więc opracowanie różnych map typów,
także dynamiki procesów. W tych działach kartografii jest autorytetem, zapraszanym do prezentacji osiągnięć na forum krajowym i międzynarodowym.
Osobne miejsce w dorobku twórczym profesor Ewy Krzywickiej-Blum można przypisać pomysłowi metody sonorycznej kodowania obrazów,
której praktyczne zastosowanie, potwierdzone badaniami, znacząco wpływa na rozwiniecie wyobraźni przestrzennej niewidomych.
Problematykę tę realizowała w ramach programów badawczych; centralnych, resortowych lub finansowanych przez Komitet Badań Naukowych.
Dorobek naukowy profesor Ewy Krzywickiej-Blum obejmuje około 250 pozycji w tym 150 oryginalnych prac naukowych, z czego 35 w języku angielskim.
Jest autorem lub współautorem 4 podręczników, 4 monografii i 5 patentów.
O Jej autorytecie naukowym świadczy członkostwo w Komitecie Geodezji PAN (od 1987 r.), Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego (od 1992 r.),
Oddziału Krakowskiego PAN (od 1993 r.), Krajowego Komitetu Asocjacji Kartograficznej (od 1993 r.), Państwowej Rady Geodezyjnej i Kartograficznej
(od 1994 r.), Stowarzyszenia Kartografów Polskich (od 1999 r.) i wielu innych. Przewodniczyła Kartograficznej Sekcji Naukowej w Stowarzyszeniu
Geodetów Polskich. W 1999 roku była jednym z inicjatorów założenia Stowarzyszenia Kartografów Polskich i do chwili
obecnej jest członkiem zarządu stowarzyszenia.
Współpraca międzynarodowa to naukowe i osobiste kontakty z uczonymi i ośrodkami naukowymi w Bratysławie, Brnie, Pradze, Lille, Strasburgu,
Paryżu, Dreźnie i Londynie. Aktywnie uczestniczyła w konferencjach i kongresach International Cartographic Association w Budapeszcie, Bournemounth,
Kolonii, Barcelonie, Sztokholmie, Ottawie, Pekinie, Durbanie, Madrycie, Moskwie oraz w Komisjach ICA. Z dużym uznaniem pracowała w organizacjach
międzynarodowych: Women in the International Cartographic Association, Commission on Theoretical Fields In Cartography, Commission on Tactual Impaires
and Low-Vision Mapping, Commission on Geodesy and Cartography, Working Group on Cartography and Children. Od 1999 roku (przez dwie kadencje) pełni
funkcję przewodniczącej Komisji ICA „Gender and Cartography”.
W czasie swojej długoletniej pracy pełniła szereg odpowiedzialnych funkcji w komisjach senackich i wydziałowych. Przez trzy kadencje (od 1987 roku)
była członkinią senackich komisji: wydawniczej i aparaturowej, a przez dwie kadencje pełniła funkcję przewodniczącej stałej senackiej
Komisji ds. Dydaktyki i Absolwentów.
Profesor Ewa Krzywicka-Blum ma znaczny dorobek dydaktyczno-wychowawczy, czego wyrazem jest m.in. powołanie jej w skład Rady Międzyuczelnianego
Ośrodka Metodycznego Akademii Rolniczych (1990–1993), powierzanie jej obowiązków przewodniczącej stałej Senackiej Komisji ds. Dydaktyki i Wychowania,
powołanie jako eksperta w pracach Komisji Kwalifikacyjnej Biura Amerykańsko-Polskiej Wymiany Naukowej na stypendia Fulbrighta w uczelniach
amerykańskich, uhonorowanie dyplomem „Za Zasługi rozwoju Studenckiego Ruchu Naukowego AR we Wrocławiu”. W Akademii Rolniczej była inicjatorka
i twórczynią całościowego systemu punktów kredytowych.
Odznaczona jest: Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem „Za zasługi dla Akademii Rolniczej”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz wieloma odznaczeniami resortowymi i związkowymi. Jest laureatką 4 nagród Ministra oraz 20 nagród Rektora Politechniki Wrocławskiej i Akademii Rolniczej we Wrocławiu.
doc. ADAM LANG(1911 - 1999)
Doc. dr inż. Adam Lang urodził się 25 września 1911 roku w Buszczu, pow. Brzeżany, woj. tarnopolskie w rodzinie inteligenckiej.
Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum im. J. Sobieskiego w Złoczowie podjął studia geodezyjne na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej
Politechniki Lwowskiej. Dyplom inżyniera mierniczego uzyskał już w 1934 roku, aby następnie w latach 1934–1937 odbyć studia wojskowe w Szkołach
Podchorążych Artylerii: 1934-35 w Włodzimierzu Wołyńskim i 1935-37 w Toruniu, gdzie uzyskał dyplom ppor. artylerii.
W latach 1937-39 był oficerem dywizjonu w 25 pułku artylerii lekkiej w Kaliszu.
We wrześniu 1939 roku doc. dr inż. Adam Lang wziął udział w kampanii na stanowisku oficera ogniowego 3 bat. 25 pal. W latach 1940–1945 był jeńcem
wojennym w Oflagu VIIA w Murnau.Przez następne dwa lata pracował jako inżynier geodeta w kwaterze głównej armii Stanów Zjednoczonych w Norymberdze.
Od początku działalności Katedry Miernictwa na Wydziale Rolniczym inż. Adam Lang jest współpracownikiem jej kierownika
prof. Romana Hlibowickiego. Zostaje adiunktem i w roku 1959 uzyskuje stopień naukowy doktora nauk technicznych. Pracuje też społecznie
w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich NOT, gdzie w latach 1950-65 był członkiem Zarządu Oddziału i przewodniczącym Komisji Oświatowo-Szkoleniowej.
W roku 1960 z chwilą utworzenia się Oddziału Geodezji w ówczesnej Wyższej Szkole Rolniczej dr inż. Adam Lang uczestniczy w organizacji dydaktyki.
W roku 1967 dr inż. Adam Lang zostaje powołany na stanowisko docenta etatowego. Pełni obowiązki Kierownika Katedry Fotogrametrii w okresie 1967–1969. Na stanowisku docenta pracuje do września 1981 roku, kiedy to przechodzi na emeryturę.
Zainteresowania naukowo–badawcze doc. dr inż. Adama Langa dotyczył geodezji inżynieryjno–technicznej i rachunku wyrównawczego. Jest autorem podręczników i skryptów akademickich, które doczekały się wielu wydań.Jest również autorem szeregu oryginalnych publikacji z dziedziny wyrównań sieci geodezyjnych. Ta tematyka znajduje też swe odbicie w opracowanych pod jego kierunkiem kilkudziesięciu pracach dyplomowych.
W latach 1960–1981 doc. dr inż. Adam Lang pełnił wiele funkcji dydaktycznych i organizacyjnych. Można uważać go też za inicjatora utworzenia Studenckiego Koła Naukowego Geodetów. Był pierwszym, długoletnim opiekunem koła i inicjatorem prac społecznych na rzecz regionu. W kadencji 1972–1975 był prodziekanem Wydziału Melioracji Wodnych, był też wieloletnim opiekunem lat studiów.
Zmarł dnia 18 sierpnia 1999 roku we Wrocławiu.
dr hab.inż. ANDRZEJ ŚWIĄTKIEWICZ, prof. nadzw.Prof. dr hab. Andrzej Świątkiewicz urodził się 1 marca 1936 r. w Poznaniu.
Dyplom technika geodety uzyskał w czerwcu 1953 r. Od 1 sierpnia 1953 do 4 listopada 1958 r. pracował
w Państwowym Przedsiębiorstwie Fotogrametrii na stanowisku technika, a od 1956 r. starszego topografa.
W okresie od 4.11.1958 r. do 30.08.1960 r. odbywał służbę wojskową w Jednostce Wojskowej 1440, jako samodzielny topograf.
W 1960 r. rozpoczął studia na Oddziale Geodezji i Urządzeń Rolnych Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu, skąd w 1961 został skierowany na dalsze studia na Wydziale Geodezji Moskiewskiego Instytutu Inżynierów Urządzeń Ziemnych. Studia te ukończył z wyróżnieniem w 1965 r.
Od 1.09.1965 r. podjął pracę na stanowisku asystenta w Katedrze Fotogrametrii WSR we Wrocławiu.
W okresie 1966-1970 odbył zaoczne studia doktoranckie w Katedrze Aerofotogeodezji Moskiewskiego Instytutu Inżynierów Urządzeń Ziemnych.
Stopień kandydata nauk technicznych (w Polsce doktora) otrzymał 10 grudnia 1970 r. w tymże Instytucie, na podstawie dysertacji
Sporządzanie fotomap terenów równinnych w skalach 1:2 000 i 1:1 000 dla potrzeb rolnictwa w Polsce.
Od 1 stycznia 1971 do 30 września 1998 r. był zatrudniony na stanowisku adiunkta w Katedrze Geodezji i Fotogrametrii Akademii Rolniczej
we Wrocławiu.Stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie geodezja i kartografia – specjalność fotogrametria i teledetekcja,
uzyskał 23 listopada 1995 r. na Wydziale Geodezji Górniczej i Inżynierii Środowiska Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie – na podstawie
dorobku i rozprawy Zdalne rozpoznawanie rolniczych sieci drenarskich przy pomocy zdjęć lotniczych.
W latach 1996-1999 pełnił funkcję prodziekana na kierunku Geodezji i Kartografii Wydziału Melioracji i Inżynierii Środowiska Akademii Rolniczej we Wrocławiu.Od 1.10.1998 r. został mianowany – na okres pięcioletni – na stanowisko profesora nadzwyczajnego w Katedrze Komunikacji Lądowej Wydziału Budownictwa Politechniki Śląskiej. Jednocześnie był zatrudniany – na zasadzie umowy o pracę na stanowisku profesora nadzwyczajnego – w Katedrze Geodezji i Fotogrametrii Akademii Rolniczej we Wrocławiu do 30.09.2006r.
Prof Andrzej Świątkiewicz od roku 1980 pełnił obowiązki redaktora Zeszytów Naukowych i Skryptów na Wydziale Melioracji AR we Wrocławiu, od roku 1991 do 1994 obowiązki te dotyczyły kierunku Geodezji i Urządzeń Rolnych. W latach 1981-83 pełnił funkcję kierownika Zakładu Geodezji i Fotogrametrii w Instytucie Geodezji i Zastosowań Matematycznych. Od 2002r pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naukowej serii Geodesia et Descriptio Terrarum w ogólnopolskim czasopiśmie ACTA SCIENTARUM POLONORUM.
Główne kierunki zainteresowań naukowych prof. Andrzeja Światkiewicza obejmują zastosowania fotogrametrii i teledetekcji w gospodarce rolnej
i wodnej, zagadnienia fotointerpretacji pomiarowej i opisowej oraz metody zdalnej inwentaryzacji elementów środowiska geograficznego.
Pod kierunkiem prof. Andrzeja Świątkiewicza powstało 121 prac dyplomowych (110 magisterskich i 11 inżynierskich). Był promotorem trzech
prac doktorskich. Jest autorem podręczników i skryptów: Fotogrametria (wyd.I-III), Fotogrametria-zasady stosowania w gospodarce rolnej i wodnej (wyd II i III),
Ćwiczenia z fotogrametrii (współautorstwo), licznych monografii, studiów, artykułów i komunikatów naukowych oraz prac
popularno-naukowych.
Prof Andrzej Świątkiewicz jest odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „ Za Zasługi w Dziedzinie Geodezji i Kartografii”, Srebrna Odznaką Honorową Stowarzyszenia Geodetów Polskich”, Srebrna Odznaką „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz wieloma odznaczeniami resortowymi i związkowymi.
prof. dr hab. inż. Stefan Cacoń(urodzony 7.11.1943 w Dąbrowe Górniczej)
Profesor S. Cacoń pracę naukowo-dydaktyczną na uczelni rozpoczął w Katedrze Geodezji i Fotogrametri w 1967 roku. Kontynuował ją na kolejnych stanowiskach: asystenta i starszego asystenta, adiunkta , profesora nadzwyczajnego (1991) i zwyczajnego (od 1999). Kolejne stopnie naukowe uzyskał: doktora (1972), doktora habilitowanego nauk technicznych (1981), a tytuł naukowy profesora w roku 1992. Osiągnięcia naukowe
Działalność naukowo-badawczą realizował w zakresie trzech grup problemowych:doskonalenie konstrukcji sieci geodezyjnych, metod i systemów kontrolno-pomiarowych z zastosowaniem techniki satelitarnej GPS, monitorowanie, analiza, interpretacja i prognozowanie naturalnych i sztucznych deformacji górnej warstwy litosfery,współczesna geodynamika Sudetów i bloku przedsudeckiego.
Dorobek naukowy obejmuje łącznie 345 pozycji (publikacje, podręczniki, patenty, ekspertyzy, projekty) , a w tym 224 publikacje. Po uzyskaniu tytułu profesora (1992) opublikował 128 prac, a w tym 76 publikacji w języku angielskim. Wiele publikacji ukazało się w czasopismach z listy filadelfijskiej, które były cytowane ponad 160 razy uzyskując indeks Hirscha 8.
Był aktywnym uczestnikiem międzynarodowych: kongresów, sympozjów i seminariów FIG, IAG i EGU. Odbył naukowe staże i misje profesorskie za granicą w: Czechach, Bułgarii, Niemczech, Kanadzie, Rosji, Hiszpanii, Chinach , Grecji i Włoszech.
Duże zaangażowanie w badaniach naukowych potwierdza merytoryczny Jego udział w realizacji problemów rządowych, węzłowych i resortowych kierując 10 tematami. Zorganizował i prowadził badania na 5 poligonach geodynamicznych w Sudetach. Był konsultantem naukowym filmu TVP „Park Narodowy Gór Stołowych” (2005). Po nadaniu Mu tytułu profesora (1992) kierował 7 grantami „własnymi” KBN/MNiSzW. Był współinicjatorem europejskich badań geodynamicznych COST 625: „3D monitoring of active tectonic struktures” i kierownikiem zespołu polskiego (2000-2006). W ramach tego projektu zorganizował 3 poligony geodynamiczne (Włochy, Grecja). Zainicjował ponadto współpracę międzynarodową z Instytutem Geodezji Politechniki Brno w Czechach (1993) dotyczącą badań geodynamicznych Masywu Śnieżnika oraz Instytutem Struktury i Mechaniki Górotworu Czeskiej Akademii Nauk w Pradze (1996) rozszerzającą te badania na obszar Sudetów po obu stronach granicy. Był także współinicjatorem i współorganizatorem Czech-Polish Workshop „On recent geodynamics of Sudety Mts. and adjacent aeras”, które corocznie odbywają się od 1998 roku. Efektem badań są liczne współautorskie publikacje z badaczami obu instytutów.
Wyniki badań, mające znaczenie poznawcze i utylitarne, publikowane w czasopismach angielskojęzycznych, zyskały Mu uznanie międzynarodowe co potwierdzają m.in.zaproszenia z wykładami i referatami do geodezyjnych, geofizycznych i geologicznych instytucji naukowych w: Czechach, Bułgarii, Niemczech, Rosji, Grecji, Hiszpanii.
Godnym podkreślenia jest stwierdzenie profesora Czesława Kameli z Politechniki Warszawskiej w recenzji o nadanie tytułu profesora (1991), że Stefan Cacoń jest twórcą wrocławskiej szkoły regionalnych i lokalnych badań geodynamicznych. Osiągnięcia dydaktyczne
Profesor S.Cacoń prowadził wykłady i ćwiczenia z kilku przedmiotów geodezyjnych na macierzystej uczelni i Politechnice Wrocławskiej. W Jego dorobku są opracowania do kilku rozdziałów trzech współautorskich podręczników z geodezji wyższej i astronomii geodezyjnej (w tym dwie pozycje PWN).
Był opiekunem 122 prac dyplomowych (110 magisterskich i 12 inżynierskich). Wiele z nich uzyskało nagrody Rektora oraz nagrody i wyróżnienia w konkursach Zarządu Głównego SGP . W latach 1972-1987 pełnił funkcję opiekuna Studenckiego Koła Naukowego Geodetów, które należało do najlepszych w kraju. Spośród wielu studenckich referatów opracowanych pod Jego opieką 18 zostało nagrodzonych lub wyróżnionych na Ogólnopolskich Seminariach SKN Geodetów.
Sprawował różne funkcje związane z działalnością dydaktyczną. Do ważniejszych można zaliczyć: pełnomocnik Rektora ds. Studenckiego Ruchu Naukowego (1984-1987), przewodniczący Rektorskiej Komisji ds. Oceny Studenckich Kół Naukowych (1996-1999), sekretarz Ministerialnego Zespołu Dydaktyczno-Wychowawczego dla kierunku Geodezja Urządzeń Rolnych (1972-1980), członek Jury (1987-2001), a w tym przewodniczący (1999-2001) Centralnego Konkursu Wiedzy Geodezyjnej i Kartograficznej, prodziekan Wydziału Melioracji i Inżynierii Środowiska A.R. we Wrocławiu dla kierunku Geodezja i Kartografia (1987-1993). Osiągnięcia w zakresie kształcenia kadr
Pod opieką profesora S. Caconia pomyślnie zakończono 10 przewodów doktorskich. Dla sześciu doktorantów uzyskał granty promotorskie. Jeden z wypromowanych doktorów – Bernard Kontny w 2013 roku został profesorem.
Recenzował: 13 rozpraw doktorskich, 9 rozpraw habilitacyjnych, 14 wniosków profesorskich, 3 wnioski o nadanie tytułu doktora honoris causa. Dla Centralnej Komisji do spraw stopni i tytułu naukowego opracował 4 opinie. Był recenzentem 31 projektów badawczych (KBN, MNiSzW, NCN, NCBR ), 4 grantów zagranicznych oraz kilkudziesięciu monografii (w tym 5 książek) do publikacji polskich i zagranicznych.
Jako Przewodniczący Komisji ds. Edukacji w Geodezji w Komitecie Geodezji Polskiej Akademii Nauk (2007-2011) zainicjował organizację ogólnopolskich sympozjów doktorantów kolejno w uczelniach prowadzących studia geodezyjne III stopnia. Działalność organizacyjna
Profesor S. Cacoń pełnił na uczelni i poza uczelnią szereg odpowiedzialnych funkcji organizacyjnych, a między innymi: prodziekana Wydziału Melioracji i Inżynierii Środowiska (1987-1993), członka Senatu (1996-2005), kierownika Katedry Geodezji i Fotogrametrii (2003-2005), dyrektora Instytutu Geodezji i Geoinformatyki (2006-2009), przewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego SGP we Wrocławiu (1984-1987), przewodniczącego Rady Naukowej Parku Narodowego Gór Stołowych (od 1994 r.).
Jest z wyboru członkiem: Komitetu Geodezji PAN (od 1990 r.), Akademii Inżynierskiej w Polsce (od 1995 r.), Polskiego Komitetu ISM (od 2000 r.), Komisji Ochrony Powierzchni WUG (2001-2005), a także członkiem Grupy Studiów FIG-C „Analysis Defomations” (od 1980 r.), Polskiej Grupy Studiów IGU „ Environmental Changes in Karst Areas” (od 1989 r.), European Geosciences Union (od 1996 r.).
Za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną otrzymał nagrody indywidualne i zespołowe, a w tym 6 nagród Ministra oraz 23 nagrody Rektora. Został odznaczony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Edukacji Narodowej. Posiada wyróżnienia i odznaki, a m.in.: Medal za Zasługi dla Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, Diamentową Odznakę Stowarzyszenia Geodetów Polskich, Złotą Odznakę NOT, SGP, ZNP, Złote Odznaki „Za Zasługi w Dziedzinie Geodezja i Kartografia”, „Za Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej”, „Zasłużony dla Politechniki Wrocławskiej”, „Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego”, „Zasłużony dla Turowa” oraz Medal Honorowy Politechniki Brno (Czechy) - Signum Excellentiae”.